Πώς νιώθει κάποιος όταν θέλει να κάνει παιδιά;

Μέσα στα χρόνια, έχω προβληματιστεί πολύ σε σχέση με το αν θα έπρεπε να κάνω παιδιά. Είμαι γυναίκα στα late 20s, έχω σχέση πολλά χρόνια με συνομήλικό μου ο οποίος νιώθει πάνω - κάτω όπως εγώ.

Για να είμαι ειλικρινής, θα ήθελα να θέλω να κάνω παιδιά, αν αυτό βγάζει νόημα. Σίγουρα νιώθω αυτή την πίεση από την οικογένεια και την κοινωνία, ότι οι άνθρωποι που δεν κάνουν παιδιά είναι κακομοίρηδες, μοναχικοί και αποτυχημένοι, αν και με τη λογική μου δεν το πιστεύω αυτό. Αλλά παράλληλα νιώθω ότι όποια απόφαση και να πάρω στο μέλλον, είτε κάνω είτε όχι, θα το μετανιώσω.

Επίσης νιώθω ότι μέχρι τώρα θα έπρεπε να ήμουν πιο σίγουρη σχετικά με το αν θέλω να κάνω παιδιά, αλλά παραμένω εξίσου αναποφάσιστη.

Το πρόβλημα

Ακούω πολλούς που λένε ότι ο λόγος που δε θέλουν να κάνουν παιδιά είναι επειδή δεν έχουν αρκετά χρήματα ή χρόνο, επειδή δε θέλουν να έχουν την ευθύνη ενός άλλου ανθρώπου ή επειδή φοβούνται ότι δε θα γίνουν καλοί γονείς λόγω δικών τους τραυμάτων.

Όλα αυτά τα νιώθω κι εγώ, αλλά δεν είναι ο πραγματικός λόγος που με κρατάει πίσω.

Συνηδειτοποίησα σχετικά πρόσφατα ότι, στην πραγματικότητα, για 'μένα (και μιλάω ξεκάθαρα για εμένα), απλά δεν υπάρχει αυτή η λαχτάρα να κάνω παιδιά. Ενώ δε μισώ τα παιδιά και ίσα-ίσα τα πάω καλά μαζί τους, δεν έχω αυτό το μητρικό φίλτρο που λένε, που να με κάνει να θέλω ένα.

Έχω αντίστοιχα συναισθήματα με τα ζώα, ενώ μου φαίνονται χαριτωμένα, δε θέλω να έχω ένα δικό μου και όταν πρέπει να κάνω pet sitting για κάποιο φίλο, ναι μεν το προσέχω αλλά νιώθω ένα βάρος που υπάρχει στο χώρο και ανυπομονώ να φύγει. Δε μπορώ να δεθώ συναισθηματικά μαζί τους, δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή δε μιλάνε;

Κανείς δε θέλει να είναι άυπνος για χρόνια, να ξοδεύει όλα του τα χρήματα σε πάνες, να ανησυχεί μέρα νύχτα για έναν άλλο, εντελώς ανυπεράσπιστο άνθρωπο, που είναι απόλυτα στην ευθύνη του. Επιλέγουν όμως να τα περάσουν όλα αυτά επειδή έχουν τη λαχτάρα για να κάνουν το παιδί και επειδή όλα τα θετικά που θα πάρουν μέσα από αυτή τη σχέση υπερτερούν των θυσιών που ένας γονιός καλείται να κάνει.

Το θέμα είναι ότι εάν δε νιώθεις αυτή τη λαχτάρα και τα θετικά αυτά τα βλέπεις πιο πολύ σαν μια αφηρημένη λίστα (-αγάπη, -όμορφες οικογενειακές στιγμές). Πιο πολύ δηλαδή σα λέξεις οι οποίες στην τελική δεν ξέρω τι αίσθηση θα είχαν, παρά σαν κάποιου είδους ανάγκη.

Δεν ξέρω ποιο είναι το νόημα αυτού του post, νομίζω η λύση στο πρόβλημά μου είναι η ψυχοθεραπεία (που ήδη κάνω, αν και δεν έχω επικεντρωθεί ακόμα πολύ σε αυτό το θέμα). Αλλά θα ήθελα να ακούσω και άλλες σκέψεις από άτομα που βλέπουν το θέμα όπως εγώ ή διαφορετικά. Και επίσης θα ήθελα να μάθω πώς νιώθει κάποιος